Hanabi ที่โตเกียว

ปีนี้ ไปฮานาบิหรือเทศกาลดอกไม้ไฟ มาสองครั้งแล้ว
ทั้งสองครั้งไปแบบ ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเค้าสักเท่าไหร่ แต่ก็สนุกดีอีกแบบ

ครั้งแรกเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ไปที่ Tokyo Bay ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นฮานาบิที่สวยอันดับต้นๆ ของโตเกียวเลย
จริงๆ ครั้งนี้มีบัตรฟรี VIP ด้วย ที่จะได้นั่งในที่พิเศษที่เค้าจัดที่ไว้ให้
แต่มันคงจะง่ายเกินไปและไม่ท้าทาย เลยไม่ได้ขอบัตรฟรีน้องๆ เค้ามา
ประกอบกับตอนนั้นยังไม่คิดจะไปด้วย เพราะไม่ค่อย ชื่นชอบกิจกรรมคนเยอะ
ที่ต้องแย่งกันกิน แย่งกันขึ้นรถไฟ แย่งกันจองที่นั่ง มีเวลานัดฟิกซ์ตายตัวซักเท่าไหร่ เลยกะว่าจะขอบายดีกว่า

แต่เนื่องด้วยน้อง ม. (นามสมมติ อิอิ) โทรมาแต่เช้าวันนั้นเลย ว่าไฟดับแถวบ้าน
กะจะขอมานั่งทำงานที่แลบเราซะหน่อย เราก็เห็นน้องคงอยากจะทำงานมาก ถึงขนาดดั้นด้นมาไกลถึงเพียงนี้
เลยเข้าไปนั่งทำงาน(ที่แลบตัวเอง) เป็นเพื่อนน้องด้วยเลย พร้อมกับเตรียมน้ำขนมไปเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี
สักพักน้อง ม. (ที่มีความประสงค์อยากนั่งทำงานมั่กๆ) ก็เอ่ยชวนว่าไปดูฮานาบิกันเถอะ
เอ้า งานเข้าแล้วตรู ไม่คิดจะไป ปฏิเสธไปแล้วด้วย บัตรก็ไม่มี ไกลก็ไกล (ณ เวลานั้นสามสี่โมงเย็นกว่าได้
งานเริ่มทุ่มนึง ชาวบ้านนัดกันสี่โมง) น้อง ม. บอกไม่เป็นไร เดี๋ยวจะใช้นกต่อ น้อง น. ให้เอาบัตรเวียนออกมาให้
เราก็เริ่มจะตะหงิดๆ ในใจว่ามันจะเมนดกไซ่หรือเปล่าหว่า ไปเจอกับมหาชนฝูงใหญ่ แถมไปช้าอีก
น่าจะถูกประณามพอสมควร แต่ด้วยการคำนวณของน้อง ม. แล้วกะว่าไปถึงทัน ! เอ้า ทันก็ทัน แต่ผมก็ย้ำอยู่ว่า
เราไปกันเองก็ได้นะ อย่ากวนเค้าเลย น่าจะมีที่เหลือบ้างแหละ
เนื่องด้วยผมไม่ได้ต้องการเห็นดอกไม้ไฟชัดแจ๋ว เพื่อจะถ่ายรูปเอาโล่ ขอแค่บรรยากาศชิลๆ ก็พอ
แต่น้อง ม. ก็ยังยืนยันว่า เอาเถอะ น้อง น. นกต่อ ไม่มีปัญหาหรอก
ว่าแล้วเราก็ออกเดินทางจากแคมปัสบ้านนอกกันเกือบๆ ห้าโมงเย็น

อย่า อย่าคิดว่าเราจะรีบไป ไม่ใช่เลย เราแวะกันซื้อโอเบนโตแสนอร่อย ที่ชิบูย่ากันก่อน น้อง ม. ขากินชักชวน
อาหารที่ชิบูย่า ละลานตาอย่างไม่น่าเชื่อ และน่ากินขั้นเทพ เราเลยเดือนเลือกซื้อและชอปปิ้งกันเกือบสามสิบนาที
แล้วมาระลึกกันได้ทีหลังว่า ไอ้สองคนนี้ไปช้า แล้วยังซื้อโอเบนโตไปกินกันเองอย่างเอร็ดอร่อย
ท่ามกลางฝูงชนที่ไปก่อนมันอีก มันจะยังไงๆ อยู่น่า แต่เอาเถอะมาแล้วนี่หน่า
สักพักเพื่อนน้อง ม. โทรมาว่าจะไปด้วย กำลังเดินทาง ใกล้ถึงแล้ว
น้อง ม. ก็ปฏิเสธไปแล้ว ว่าให้คนในงานมารับไปก่อนเถอะ เพราะไม่รู้ว่าทันหรือเปล่า
แต่ก็ไม่เป็นผล เพื่อนน้อง ม. ยืนยันจะรอเช่นเดิม นี่เป็นข้อผิดพลาดมหันต์ทีเดียว

เราเร่งรีบกันมากทีเดียว นั่งคักคุเอกิเดนชะ (จอดทุกป้าย) เพื่อไปยังจุดหมายปลายทาง ริมอ่าวโตเกียว
ความโซ่ของผมเองและน้อง ม. ทำให้นัดแนะกับใครก็ไม่เจอเลย คนนำบัตรออกมาให้ก็หาไม่เจอ
เดือดร้อนคนในงานต้องโทรไปมาหากันให้วุ่นวายเข้าไปใหญ่ สรุปสุดท้าย เราไปหามุมสงบเงียบๆ
โดยการลอดรั้วเข้าไปที่แห่งหนึ่ง ราวๆ ยี่สิบนาทีหลังเค้าเริ่มจุดกันไปแล้ว
ผมรู้สึกว่าเป็นที่ที่ดีมากๆ ไม่มีคนบัง มีตึกเป็นฉากอยู่ข้างๆ พลุก็มองเห็นได้ในระดับสายตา สวยงามทีเดียว
และที่สำคัญเบนโตะอร่อย.....

เราสองคนไม่รอช้า กินๆ แล้วก็ดูๆ แล้วก็ตกลงกันออกมาก่อนเค้าจะจุดเสร็จสิบนาที เผื่อหลีกหนีความวุ่นวาย
นั่งเป็นความคิดที่ถูกต้อง เรารีบออกมาก่อน แล้วเดินอย่างไวที่สุด เพื่อจะออกมาจากตรงนั้น
เพราะอีกไม่นานคลื่นมหาชนจะหลั่งไหลมากมาย เราไม่เดินกันไปถึงสถานี เราต่อคิวกระโดดขึ้นบัสที่จอดรอ
ไว้รับผู้โดยสารจำนวนมากที่จะหลั่งไหลมาเมื่องานเลิก แต่ตอนนี้บัสก็ว่างๆ ไม่ทะลักมากมาย
เราโดดขึ้นรถทันที เพื่อไปยังสถานีโตเกียว แล้วทุกอย่างก็จบลงอย่างสวยงาม จากโตเกียวเราก็ไปชิบูย่าต่อ
ถึงชิบูย่า ราวๆ สองทุ่มครึ่งได้ ก็นั่งกินไอติมสบายใจ ซึ่งขณะนั้นฝนตกอย่างหนักพอสมควร
รู้สึกว่าโชคดีและตัดสินใจถูกอย่างมาก ที่กระเด็นออกมาจากตรงนั้นก่อน
เพราะไม่งั้นป่านนี้คงยืนเปียกแฉะๆ อยู่แถวนั้นแหละ มีอย่างเดียวที่ตัดสินใจผิด
คือ โทรไปให้เค้าหาบัตรเวียนมาให้ นั่นแหละที่ไปรบกวนคนอื่นเค้าอย่างมาก และไม่ได้มีผลดีเลย

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ถ้าอยากทำอะไรตามใจ อย่าไปติดต่อใครให้วุ่นวาย ตัดสินใจแล้วทำด้วยตัวเอง แล้วทุกอย่างมันจะดีเอง ฮ่ะๆๆ

เล่าซะยืดยาว ฮานาบิอันที่สอง คือเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมานี้เอง ที่ futagotamagawa ไม่ไกลจากที่พักมากนัก
อันนี้ได้บทเรียนจากคราวก่อน เลยไม่นัดแนะใคร ไม่โทรหาใคร แม้ว่าจะมีคนไปก่อนก็ตาม คิดเอาว่าถ้าวาสนามีคงได้เจอพวกเค้า
อันนี้ก็สบายๆ เลย ออกสาย ไปถึงเค้าจุดกันแล้ว คนไม่เยอะมาก พอเดินได้สบายๆ พกเบียร์ไปกระป๋องนึง
เดินๆ ดูๆ ฮานาบิ ข้ามไปริมฝั่งแม่น้ำ มีที่เยอะแยะเลย เลยเลือกนั่งตรงไหนก็ได้ นั่งไปกินเบียร์ไปคนเดียว
แม้ว่าไม่มีเพื่อนคุย ว่าดอกไม้ไฟสุโก่ย (ยอดเยี่ยม) อย่างโน้นอย่างนี้ แต่ก็เป็นอารมณ์สบายๆ สนุกดีไปอีกแบบ
คราวนี้อยู่จนงานเลิกเลยทีเดียว ระหว่างคนทยอยกลับ ก็ไปนั่งกินบรรยากาศบนเนินริมน้ำ นั่งร้องเพลงไปคนเดียวเรื่อยๆ สบายใจดี
บรรยากาศชวนเหงามากๆ แต่ก็โอเคนะ ถือว่า ฝึกจิตใจให้อยู่คนเดียวให้ได้ < แม้ว่าคนอื่นจะมาเป็นคู่กัน :( >
พอคนเริ่มซา ก็กลับบ้านได้ อันนี้พอโอเค แม้ว่าคนจะยังเยอะอยู่พอสมควรหน้าสถานี แต่ก็ไหลไปได้เรื่อยๆ แล้วทางกลับบ้านเราก็ออกน้องเมืองซะด้วย

กลับมายังมีอีเวนต์ต่อที่บ้านอีกด้วย มีแขกมาเยี่ยมเยียนถึงบ้าน เอาไอศครีมมาให้ทานอีก
แขกมากันเป็นคู่ แล้วไปงานเดียวกับเรามาด้วย แต่เราก็ไม่ได้บอกแขกหรอกนะว่าไปมา
เพราะเกรงว่าเค้าจะสมเพชเราที่ไปคนเดียว ฮ่ะๆๆ

เหงาไหม...

มีหลายๆ คนถามผมว่า เหงาไหมที่ต้องอยู่คนเดียว แถมต้องอยู่ต่างประเทศอีก
ผมก็ตอบไปตามความรู้สึกตอนนั้นจริงๆ ว่าไม่เหงาหรอก ชีวิตแฮปปี้ดี มีความสุขดี
ไหนจะเพื่อนมากมาย ที่ชวนไปไหนมาไหนกันได้วันเว้นวัน
ไหนจะพี่ๆน้องๆ คนไทยที่มีกิจกรรมมาให้แจมได้ อยู่ตลอดเวลา
ทำให้ที่ผ่านมาไม่เคยเหงาเลย
และคิดว่าเรามีอะไรตั้งหลายอย่างให้ทำ ไม่มีเวลาจะมานั่งเหงาด้วย

แต่จริงๆ แล้ว ความเหงาเกิดขึ้นได้ทุกเวลา
ขึ้นอยู่กับว่า สภาพแวดล้อมของเราเป็นยังไง
ผมเริ่มเกิดความเหงาขึ้น เมื่อเพื่อนๆ เริ่มมีแฟน เริ่มมีกิจกรรมส่วนตัว
ที่ผมเข้าร่วมด้วยไม่ได้ เริ่มมีการพูดคุยคบหากันน้อยลง
ผมเองก็เริ่มมีความเป็นส่วนตัวสูง เร่ิมที่จะใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น

ทั้งหลายเหล่านี้ จึงเป็นสาเหตุแห่งความเหงา ซึ่งอาจจะมีความรู้สึก
เศร้า เหงา น้อยใจ เดียวดาย เบื่อ เซ็ง เข้ามาร่วมด้วย

วิธีแก้จริงๆ ง่ายมาก คือ หากิจกรรมหรือสิ่งที่เราสนใจ
เพื่อให้เรามีเวลาจดจ่ออยู่กับมัน และตั้งตาคอยที่จะทำกิจกรรมนั้น มันก็จะไม่เหงาอีกต่อไป
และถ้าให้ดีขึ้นไปอีก กิจกรรมนั้นน่าจะไม่ต้องพึ่งกับคนอื่นมากนัก ควรเป็นกิจกรรมที่ทำได้ด้วยตัวเอง
เพราะถ้าขึ้นอยู่กับใครคนใดคนหนึ่งอีก เราก็จะเหงาอีก ถ้าเค้าไม่สามารถมาทำกิจกรรมนั้นๆ กับเราได้

ฉะนั้น พึ่งตัวเอง และเป็นตัวของตัวเองดีที่สุด
อย่าทำให้ตัวเองเกิดความคิดที่ว่า เพื่อนไม่สนใจตูเลย ทำไมเราโดดเดี่ยวในโลกใบนี้นะ อย่า อย่าเด็ดขาด
เพราะนอกจากจะทำให้จิตใจตัวเองหดหู่ลงแล้ว ยังอาจลุกลามทำให้เพื่อนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ปรับตัวตามอารมณ์เราไม่ทัน เมื่อได้คุยกันหรือเมื่อได้เจอกัน
ไม่มีใครอยากอยู่กับคนอารมณ์เปลี่ยนแปลงง่ายหรอก ฉะนั้นจงทำตัวให้เป็นคนอารมณ์ดี มี EQ สูงอยู่เสมอ ยิ่งจะทำให้เรามีเพื่อนเพิ่มมากขึ้น

ความเหงามาเยือนทุกคนได้ตลอดเวลา แต่อยู่ที่ว่าเราจะจัดการกับความเหงาได้ดีเท่าไรแค่นั้นเอง :)

Mind-Soul-Body

In the last few months I've learned a tremendous amount about myself,
my life, the disease and the body.
I thought I had a pretty good understanding of the mind-soul-body connection.
Dealing with the soul amendment has taught me a great deal more.

I'm learning a lot from my body. It takes things in stride and does what it needs to do.
It lives in present time and deals with whatever is happening in the moment.
It wants me to pay attention to it and give it what it needs.
When I stay in a hot weather, my mind perceives that my body sweats and
needs more comfortable environment. I have to go shower or stay in a comfortable place
while my mind is not fidgety with those that happen to my body.

I try to tune into what the body wants to eat, not what my mind wants
or thinks it should have.
I've had this tremendous craving for Japanese food and never tire of it.
I try not to stuff myself, though, as my body gets tired when I overeat.
I try not to tire it. I still exercise, but avoid pushing it to fatigue.
Meditation helps to relieve stress, as I see that stress is very difficult for
the body to handle in large doses, but I rarely have time to do it.
I'm doing my best to sleep and rest when the body needs it,
instead of supercharging it with power drinks.
I exercise when I can, rest when I'm tired. Sleep has been difficult, but I'm working on that.

Everything seems to be alright for mind and body separation,
but I am wondering whether I am sick or not.

This too will pass แล้วสิ่งนั้นจะผ่านพ้นไป

During Thai Festival in Tokyo, I had a chance to pay homage to monk Mizuo Gavesako, a Japanese Buddhist priest who has been lived in Thailand (confusing?). He was so kind, smile all the time and gave some book to me which I just have chance to read today. I am currently in a kind of confusing in life. I hope you and I will feel better if you are in the same situation as mine and read this story.

The origin of saying This too will pass appears to date back to a story
told about King Solomon, a wise ruler of Hebrew empire.
It is said that the King called upon all of his wise men
and asked them to bring him one thing which works in every situations,
in every joy every sorrow. Eventually the wise men met an old joweler
who carved into a simple gold ring with the Hebrew inscription
"This too will pass".
When the king received the ring, he wondered how this simple ring could help him.
However, when he read the inscription, his sorrows turned to joy
and his joy to sorrow, and then both gave way to equanimity.
The saying
"This too will pass".
gives him a sense of perspective.
Every time he was in trouble, he should think: Even this evil will pass and is not persistent,
and he will be happy and be comforted in this.
And if he stands in good fortune,
he can enjoy it without getting attached to the circumstance,
knowing that the good fortune is not persistent with him.
Thus the King was able to preserve his sense of balance
through all the ups and downs of life and lived his life happily.

In life we encounter both positive and negative experiences
which stem from the eight worldly conditions.
Desirable conditions - fortune, status, praise and happiness
- bring satisfaction,
while undesirable ones - loss of possessions, loss of status, criticism and misery
- bring dissatisfaction.

However, if we can bear in mind that
"This too will pass",
we will be able to maintain our moods in a state of balance.
When you encounter a mood that is not to your liking,
such as sadness,
or even when you encounter a mood that is to your liking,
such as gladness.
Start with being aware of your breath.
Then take a long in - breath and long out - breath.
With awareness of the long in - breath and long out -breath,
you can bring your mind back to calmness and state of balance.

Remind yourself with the saying "This too will pass".
In every sorrow every joy, they are not persistent.
It is not wise to be come attached to
desirable or undesirable cond
"There is nothing permanent in this world".

ในอดีตมีพระราชาผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรฮิบรู พระนามว่าโซโลมอน
พระราชาได้สั่งให้เจ้าเมืองทุกเมืองทำของวิเศษให้อย่างหนึ่ง
โดยของสิ่งนั้นต้องมีคุณสมบัติพิเศษ คือ ...
ของสิ่งนี้จะสามารถเปลี่ยนอารมณ์ความรู้สึกของพระราชาได้
หากมีความทุกข์อยู่ก็จะหายทุกข์ หากมีความสุขอยู่ก็จะคลายความสุขลง
ไม่ว่ากำลังร้องไห้อยู่หรือหัวเราะอยู่ ก็จะสามารถหยุดอารมณ์ทั้งสองอย่างนั้นได้
เมื่อครบกำหนด เ้จ้าเมืองใดก็ไม่สามารถหาของตามที่พระราชาต้องการได้
แต่มีเจ้าเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่ง ได้บอกว่ามีแหวนวิเศษมีคุณสมบัติอย่างที่พระราชาต้องการมาถวาย
พระราชาจึงรีบให้มาเข้าเฝ้า เมื่อพระราชาได้เห็นแหวนวงนั้นแล้ว
ปรากฎว่าเป็นเพียงแหวนทองธรรมดาเรียบๆ วงหนึ่ง
พระราชาก็สงสัยว่าแหวนนี้จะมีความวิเศษได้อย่างไรกัน
เมื่อพระราชานำไปใช้ก็ปรากฎว่าแหวนวงนี้สามารถเปลี่ยนอารมณ์ของพระองค์ได้จริงๆ
ไม่ว่าพระองค์จะกำลังมีความทุกข์หรือความสุขอยู่ก็ตาม
เพียงเพราะว่าแหวนวงนั้นมีข้อความสั้นๆ สลักไว้ว่า
"แล้วสิ่งนั้นจะผ่านพ้นไป"
ยามใดที่พระราชามีความสุข ความยินดี
หรือมีความทุกข์ ความโกรธ ความกังวล ไม่สบายใจ
"แล้วสิ่งนั้นจะผ่านพ้นไป"
ทำให้พระองค์เข้าใจว่า สิ่งที่พระองค์กำลังประสบอยู่ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์
มันไม่จีรึงยั่งยืน เกิดขึ้นมาแล้วก็จากไป
นับตั้งแต่นั้นมา พระราชาก็ไม่คิดที่จะนำความทุกข์มากังวล มีความสุขก็มิได้ยึดติดกับความสุขนั้น
ทำให้พระราชาสามารถตัดสินใจในเรื่องต่างๆ ได้อย่างถูกต้อง
และตั้งหน้าตั้งตาทำเพื่อประชาชนของพระองค์ จนได้ชื่อว่าเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ เป็นที่รักใคร่ของประชาชน

ในการดำเนินชีวิตของเรานั้นต้องประสบกับโลกธรรม๘ คือ
ได้ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ก็ต้องมีเสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทา ทุกข์ เป็นธรรมดา
หากเราสามารถเตือนสติตนเองได้ว่า "แล้วสิ่งนั้นจะผ่านพ้นไป"
ก็จะช่วยให้เราทำใจเป็นกลาง ทำใจเป็นปกติได้ เมื่อความรู้สึกต่างๆ เกิดขึ้น
เช่น หงุดหงิด โกรธ น้อยใจ เสียใจ ขี้เกียจ วิตกกังวล หรือมีความรู้สึกตื่นเต้น ยินดี พอใจ ก็ตาม
ให้เรามีสติ ปรับปรุงลมหายใจยาวๆ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ
ให้เกิดความรู้สึกตัว รักษาใจเป็นกลาง ทำใจให้สงบ และทำให้ใจปล่อยวางว่า
"แล้วสิ่งนั้นจะผ่านพ้นไป"
เมื่อมีทุกข์ ทุกข์นั้นไม่ใช่สิ่งจีรีงยั่งยืน ไม่มีประโยชน์อะไรที่เราจะนำความทุกข์มาเป็นกังวล
เมื่อมีสุข สุขนั้นก็ไม่จีรังยั่งยืนเช่นกัน เราไม่ควรยึดมั้นถือมั่น
"ทุกสิ่งล้วนไม่เที่ยง เป็นอนิจจัง"

Japanese Crimes こわいそう

At around 12:30 p.m. a rental truck was driven through pedestrians as they walked across an intersection along the wide Chuo Dori in Akihabara. The road is closed to traffic on Sundays and becomes a "pedestrian heaven" in Japanese. On Sunday it was closer to hell.

Some entries were posted to Japanese online discussion board before the tragedy happened.

At 5:21 a.m. on Sunday morning, "I'm going to Akihabara to kill people. If my car is destroyed I'll use a knife. Goodbye everyone." and then seconds later, "I'm tired."

At 6:31 a.m., "It's time, I'm leaving."

At 9:48 a.m., "I've entered Kanagawa [prefecture, en-route to Tokyo], I'm taking a rest."

At 11:45 a.m.: "I've reached Akihabara. Today it's a pedestrian area, I think."

Then, finally, at 12:10 p.m., "IT'S TIME."

The truck had hit several pedestrians. A man were running from the truck towards the busy intersection it's just passed through. Seconds later, everyone was fleeing in the opposite direction to escape the killer. Within minutes, Tomohiro Kato, a murderer, was on the ground, subdued by a police officer.

The detained suspect and a survival knife, apparently blood-stained, lied nearby. Pools of blood lied on the road. The death toll rose through the afternoon to hit seven by the end of the day. They ranged in age from 19 to 74-years-old, six are men and one is a woman. An additional 10 people were injured and hospitalized.

=========

Japan has one of the lowest crime rates in the developed world. In 2005, the homicide rate was just 1.1 per 100,000 people against 2.9 for Germany, 3.2 for U.K. or 5.6 for U.S. But, "What was wrong with the social life in Japan?" is still a question.

More and more these days, there are signs that the social fabric that has held Japan together for so long is slowly coming apart at the seams. Where once people had jobs for life and everyone looked out for their neighbors, now many Japanese take temporary jobs to makes ends meet, live in anonymous one-room apartments in vast cities and rarely speak to those around them.

Japan is now facing a serious suicide problem. It has the highest suicide rate of any developed nation. In 2006, just over 32,000 people killed themselves -- approximately 87 people per day. While many commit suicide alone, in the last few years group suicides have become more common. The disillusioned often meet up online, make a plan to meet somewhere, and then kill themselves together. As on Sunday, some choose to take the lives of others rather than their own.

• 1995 poison gas attack on Tokyo's subway by a religious cult was the start of it all. Twelve people were killed in the attack and thousands were hospitalized.

• In 1997, the nation was shocked by brutal murder of a school girl in Kobe. She had been killed and her head left on a stake outside the school. A bigger surprise came to the killer where he is a 14-year-old school boy.
  

The list of gruesome murders has grown longer with time. 

• In 2001, Sunday's attack started. A man entered an elementary school in Osaka in western Japan and killed eight children with a knife. In the same year, a teen hijacked a highway bus in western Japan killing one person.

• More recently, March 2008, a man wanted by police on suspicion of murder stabbed and killed a woman and injured seven others in a shopping mall in Ibaraki, north of Tokyo. And in January, a high school student injured two with a knife on a shopping street in Tokyo.

src: http://www.pcworld.com/businesscenter/article/146858/akihabara_killer_chronicled_massacre_plans_online.html

เหมันต์ที่ผ่านพ้นไป-PoP Calories

เหมันต์ที่ผ่านพ้นไป ผ่านไปพร้อมใบไม้บาง ร่วงลงพริ้วปลิวลู่ลงทาง ดูใบไม้วางอ้างว้างเอกา

เหมือนรักที่จากฉันไป จากไปเหลีอไว้แต่น้ำตา หลั่งรินไหลท่วมใจท่วมขอบฟ้า ดังไฟรักพาฤทัย แหลกราญ

( * ) เพียงหวังไขว่คว้า ข้าเหลือแค่อาลัย สุดจะเอ่ยบอกใคร ยั้งใจมิให้หลงน้ำคำ

เหมันต์ยังผ่านเช่นเคย อย่าเลยฉันกลัวบอบช้ำ อย่าตอกย้ำ ในความทรงจำ โอ้เหมันต์อย่าผ่านมาเลย ( * )

You and I (Song Content)

ถ้าบอกว่าเพลงนี้ แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม
Would you believe if I tell you that this song was composed for you
มันอาจไม่เพราะ ไม่ซึ้ง ไม่สวยงาม เหมือนเพลงทั่วไป
It might not be as melodious, as touching as other songs.
อยากให้รู้ว่าเพลงรัก ถ้าไม่รักก็เขียนไม่ได้
Wanna let you know that love songs could not be composed without the one who falls in love.
แต่กับเธอคนดีรู้ไหม ฉันเขียนอย่างง่ายดาย
But, you know, it is simply to make it for you.

เธอคงเคยได้ยินเพลงรักมานับร้อยพัน
You might have listened to the love songs more than thousands.
มันอาจจะโดนใจ แต่ก็มีความหมายเหมือนๆกัน
They might be great but convey similar meanings
แต่ถ้าเธอฟังเพลงนี้ เพลงที่เขียนเพื่อเธอเท่านั้น
But if you listen to this song that was composed only for you
เพื่อเธอเข้าใจความหมายและใจจะได้มีกันและกัน
Once you get the meanings, our hearts will bound one another.

ให้มันเป็นเพลง บนทางเดินเคียง
ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน
Let it be a song on our road
which will have only your voice and mine
อยู่ด้วยกันตราบนานๆ
together everlasting

ดั่งในใจความบอกในกวี ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง
Like a poetry, "as long as there is a love, there is a hope",
คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจ ฉันมีปลายทาง
it means I can get to the end if your love still shine on me

มีความจริงอยู่ในความรักตั้งมากมาย
Indeed, love contains lots of truth
และที่ผ่านมาฉันใช้เวลาเพื่อค้นหาความหมาย
and I have been spending time to search for them.

แต่ไม่นานก็เพิ่งรู้ เมื่อทุกครั้งที่มีเธอใกล้
Recently, I just knew that every time when you come close
ว่าถ้าชีวิตคือทำนอง เธอก็เป็นดังคำร้องที่เพราะและซึ้งจับใจ
I feel my life seems to be a melody, and you are the touching lyric.

ให้มันเป็นเพลง บนทางเดินเคียง
ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน
Let it be a song on our road
which will have only your voice and mine
อยู่ด้วยกันตราบนานๆ
together everlasting

ดั่งในใจความบอกในกวี ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง
Like a poetry, "as long as there is a love, there is a hope",
คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจ ฉันมีปลายทาง
it means I can get to the end if your love still shine on me

มีทางเดินให้เราเดินเคียง และมีเสียงของเธอกับฉัน
มีทางเดินให้เราเดินร่วมเคียง และมีเสียงของเธอกับฉัน
Our road exists which is surrounded by your voice and mine

Translation Credit: KonG
-----------------------------------
Artist: คิว สุวีระ บุญรอด วงฟลัว (Flure Band)
Title: กันและกัน (You and I)
Album: Ost. รักแห่งสยาม (Love Of Siam)

Four aspects of humaniqueness

From the recent study of Harvard University, Marc Hauser, professor of psychology proposed four key aspects that differentiate human and animal thought.

(1) to combine and recombine different types of information and knowledge in order to gain new understanding

(2) to apply the same rule or solution to one problem to a different and new situation

(3) to create and easily understand symbolic representations of computation and sensory input

(4) to detach modes of thought from raw sensory and perceptual input

Animals have laser beam intelligence, in which a specific solution is used to solve a specific problem. But these solutions cannot be applied to new situations or to solve different kinds of problem.

On the other hand, humans have floodlight cognition that permits them to use thought processes in innovative ways and apply the solution of one problem to another situation.

"My comment": if you lack one of those mentioned skill, are you still being called a human? Indeed, everyone has different potential after he has trained in the right way by the right person. Napoleon could not have a victory over the British if he was not well-trained in French millatary school.

src: http://www.thaindian.com/newsportal/health/the-4-aspects-of-humaniqueness-that-differentiate-human-and-animal-thought_10018573.html
http://library.thinkquest.org/TQ0312702/napoleon.htm

A Thousand Wind

Sen no Kaze ni Natte - Masafumi Akikawa

http://www.blogger.com/img/gl.link.gif



千の風になって


私のお墓の前で　泣かないでください
そこに私はいません　眠ってなんかいません
千の風に
千の風になって
あの大きな空を
吹きわたっています

秋には光になって　畑にふりそそぐhttp://www.youtube.com/watch?v=lRnBtvjuYRg
冬はダイヤのように　きらめく雪になる
朝は鳥になって　あなたを目覚めさせる
夜は星になって　あなたを見守る

私のお墓の前で　泣かないでください
そこに私はいません　死んでなんかいません
千の風に
千の風になって
あの大きな空を
吹きわたっています

千の風に
千の風になって
あの大きな空を
吹きわたっています

あの大きな空を
吹きわたっています

======

watashino ohaka no mae de nakanaide kudasai
soko ni watashi wa imasen
nemutte nanka imasen

sen no kaza ni sen no kaze ni natte
ano okina sora wo fukiwatatte imasu
akiniha hikari ni natte hatakeni furisosogu
fuyu wa dia no y�ni natte
kirameku yuki ni naru
asa wa tori ni natte
anata wo mezamesaseru
yoru wa hoshi ni natte
anata wo mimamoru

watashino ohaka no maede
sokoni watashi wa imasen
shinde nanka imasen
sen no kaze ni sen no kaze ni natte
ano okina sora wo fukiwatatte imasu
sen no kaze ni sen no kaze ni natte
ano okina sora wo watatte imasu.

=============
This song is originated from a poem of an American girl, Mary Frye (1932), who dedicated for her Judaic friend during her friend lose the parents in Germany.


Do not stand at my grave and weep

Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.

I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glint on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.

When you wake in the morning hush,
I am the swift, uplifting rush
Of quiet birds in circling flight.
I am the soft starlight at night.

Do not stand at my grave and weep.
I am not there, I do not sleep.

Do not stand at my grave and cry.
I am not there,

I did not die!

มีประโยชน์

เช้าวันหนึ่ง มนุษย์เงินเดืิิอนคนหนึ่ง ลืมตาตื่นมาด้วยความเหนื่อยล้า
เขารู้สึกปวดหัวหนึบๆ และรู้สึกมึนงง ว่าเค้ากลับมาอยู่บ้านได้อย่างไร
ใช่สินะ เค้าคิดได้ เมื่อคืนนี้เพื่อนร่วมงานชวนเค้าไปดื่มกันมา
เค้าดื่มหนักมากไปหน่อย แต่ก็พอคุมสติให้กลับมาบ้านได้

เค้ารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวราวกับจะเป็นไข้
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงซะด้วย หรือเค้าจะเป็นไข้จริงๆ
แต่ไม่ได้สินะ เค้าจะนอนต่อไม่ได้ เค้าต้องไปทำงาน
อีกไม่กี่วัน ก็จะถึงวันประชุมประจำเดือน ที่เค้าต้องเร่งทำงานของเค้า เพื่อให้เจ้านายพอใจ
ยิ่งช่วงนี้เจ้านายหงุดหงิดจากลูกน้องคนอื่นๆ อยู๋ด้วย อาจะเป็นไปได้ว่า
เค้าอาจจะถูกเด้งไปแผนกอื่น หรืออาจจะเด้งออกจากบริษัทไปเลย
หากทำผลงานให้เจ้านายได้ไม่พอใจนัก

วันนี้เค้าทำงานอย่างโดดเดี่ยว ไม่ใคร่ได้คุยกับใครในที่ทำงานนัก
ซึ้งก็เป็นปกติของที่ทำงานนี้อยู๋แล้ว
พนักงานทุกคนล้วนแล้วแต่ยุ่งๆ กับช่วงปิดโปรเจกปลายปีเช่นนี้แหละ
ทำให้ความสัมพันธ์ของพนักงานนั่นก็ไม่ค่อยดีนัก
มีกระทบกระทั่งกันบ้าง จากความหงุดหงิดของพนักงานกันเอง
เค้าทำงานของเค้าไป พรุ่งนี้แล้วสินะที่เค้าจะมีประชุมประจำเดือน
แต่งานของเค้ายังไม่เสร็จเลย
เค้ารู้ดีว่าแค่ไหนกัน ถึงเหมาะที่จะทำให้เจ้านายพอใจ
แต่ไม่ใช่แค่นี้แน่ๆ เค้าต้องทำอีก ทำอีก
เค้าคิดในใจว่า คืนนี้คงไม่ได้นอนแน่ๆ

และก็เป็นจริงดังคาด คืนนั้นเค้าไม่ได้นอน
จากร่างกายที่่ป่วยกระเสาะกระแสะมาอยู๋แล้ว จากการไม่ได้นอน
ทำให้รุ่งเช้าเค้ามีอาการทรุดหนัก แต่ยังไงซะเค้าก็ทำงานจนเสร็จ
เค้าหอบสังขารอันแสนทรมาน ไปทำงานเพื่อไปประชุมประจำเดือน
ยังไงซะวันนี้เค้าก็หยุดไม่ได้ ขาดไม่ได้ ตายไม่ได้
เค้าจบการประชุมลงอย่างราบรื่น แต่ด้วยความอิดโรยจนแทบต้องหามส่งโรงพยาบาลหลังจากการประชุมเสร็จ
เค้ารู้ว่าร่างกายเค้ารับไม่ไหวแล้ว เค้าจึงขอตัวกลับบ้านก่อน
ซึ่งก็๋ไม่ได้ก่อนเวลาเลิกงานหรอก เพราะเวลานั้นก็ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว
แต่ถึงอย่างไรก็ก่อนเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ เพราะปกติก็๋จะกลับกันดึกๆ ดื่นๆ เป็นประจำ

ระหว่างเดินทางกลับ เค้าย้อนคิดถึงชีวิตตัวเอง
สิ่งเดียวที่จะทำให้เค้ามีชีวิตรอดได้ คือการทำงานนั่นเอง
เค้าจะมีประโยชน์และอยู๋ในองค์กรได้ เมื่อเค้ายังทำงานได้อยู่นั่นเอง
น้่ำตาเค้าเริ่มไหลรินลงช้าๆ ชีวิตของเค้าช่างโดดเดียวยิ่งนัก
คำถามหลายๆ อย่างผุดขึ้นในหัวของชายหนุ่มคนนี้
"ประโยชน์ของมนุษย์คนนึงอยู่แค่นี้เองหรือ"
"ชีวิตอิสระที่เค้าใฝ่ฝันเป็นแบบไหนกันหรือ"
"อะไรกันหรือที่จะทำให้คนเรามีคุณค่ามากกว่าผลของงาน"
"ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่หรอก" นั่นคือคำตอบที่เค้าเคยได้ยินได้ฟังมา
แม้ว่ามันจะฟังดูดี แต่ในความเป็นจริงไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ
อย่างไรก็ตามมนุษย์ก็ยังดูที่ความมีประโยชน์ของผู้อื่นอยู่ดี
หากไม่มีประโยชน์แล้ว ใครเค้าจะเอาคนนั้นไว้ อยู๋อีกล่ะ
เค้าสงบใจแล้วนั่งรถต่อไปอย่างเศร้าใจ
ยังไงซะ เค้าต้องสู้้ต่อไป ชีวิตเค้าต้องดำเนินต่อไป
ตอนนี้ร่างกายเท่านั้นที่เค้าต้องควบคุมให้อยู๋ในสภาพปกติ เพื่อสู้ชีวิต...ต่อไป