ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันของเรานั้น มันช่างแตกต่างกับแต่ก่อนเสียเหลือเกิน
แต่ก่อนต้องรีบตื่นแต่เช้า เพื่อไปเฝ้าอาจารย์ทั้งวัน นั่งวุ่นอยู่กับงานจนเย็น ค่ำ ดึกดื่น โงหัวมาอีกทีก็มืดเสียแล้ว
เรียกได้ว่ายิ่งกว่า เซ็นทรัลมิดไนท์เซลล์ เที่ยงวันยันเที่ยงคืนเสียอีก ล่าสุดก็ตีสี่ถึงได้โต๋เต๋กลับบ้าน
บางวันก็อดข้าว อดน้ำ เนื่องจากความต่อเนื่องของงาน และความซูเปอร์บีซี่ของอาจารย์ ทำให้ต้องเฝ้ากันทั้งวันทั้งคืน
เลยทีเดียว
แต่วันนี้ชีวิตเปลี่ยนแปลงไปมาก ตื่นสายๆ ได้ วันๆ ไม่ค่อยได้ทำอะไร ไปโรงพยาบาลกลับบ้าน กินยา นอน และตื่นมากินยา
อีกที ดูเหมือนจะมีความสุข แต่ก็รู้สึกวืดๆ เหมือนกัน ว่าชีวิตมันจะไ้ร้ค่าไปไหมนะ แต่นั่นแหละ ชีวิตเกิดมาจะเอาอะไรมาก
มีความสุขกับทุกวัน กับปัจจุบันก็พอ เพราะไม่รู้จะตายวันไหน เกียรติภูมิ เีกียรติยศ สร้างสมไว้เยอะเท่าไหน
คบคนไว้มากเท่าไหร่ ความรู้สึกรักโลภโกรธหลงมากมายแค่ไหน ตายไปก็มลายสิ้นไปอยู่ดี
เมื่อวานก็ได้บอกที่บ้านไปแล้ว ว่าเป็นอะไรและเิกิดอะไรขึ้น ม่าม๊าก็ดูแลดีมากๆ เอาข้าวเอาน้ำมาส่ง เช้าๆ ปลุกให้กินยาอีก
ขนมนมเนยเตรียมไว้เพียบเลย จริงๆ อยากจะบอกว่าไม่เป็นอะไรจ้า ยังเดินได้ หาอะไรกินได้ ไม่ได้ป่วยนอนแหมบอยู่บนเตียง แต่มาม๊าทรีดเหมือนกำลังจะตายเลย อิอิ .... ตอนบอกมาม๊า มาม๊าก็ไม่ได้มีอาการตกใจอะไรมากนะ เพราะแอบบอกแบบเรียบๆ เงียบๆ ไม่ซีเรียส มาม๊าบอกว่า อายุยังน้อยอยู่เลย
จะรีบป่วยรีบตายไปทำไม แล้วก็บ่นๆ ๆๆ เรื่องเราไม่กิน ไม่ดูแลสุขภาพ ซะประมาณนึง จนต้องรีบเผ่นหนีออกมา
อิอิ ... ก็มันทำได้ดีแค่นั้นนี่หน่า ไม่มีคนมาช่วยดูแลนิ.... ทำได้เท่านั้นก็สุดๆ แล้ว.... โรคภัยมันจะมา มันก็มาของมันเอง
แม้ว่าเราจะดูแลดีแค่ไหนก็ตาม ประมาณว่า กรรมเก่าด้วยอ่ะนะ
ตอนนี้ก็เลย เสมือนว่าเป็นคุณชายนิดๆ อิอิ... ม่ายรู้ว่าจะเป็นได้อีกนานแค่ไหนนะ ....ตอนนี้ก็ขอแอบสบายนี้ดส์นึง
เผื่ออนาคตอาจจะต้องลำบากกว่านี้
ตอนนี้แอบสนุกกับการหาข้อมูล และวางแผนการ diag ตัวเอง ว่าจะต้องไปโรงบาลโน้น โรงบาลนี้ ที่ไหนอย่างไร
ต้องทำบัตรที่โรงบาลไหนบ้าง แล้วจะให้หมอไหนตรวจ ไปรับยาที่ไหนดี ค่าใช้จ่ายอันไหนที่ไหนถูกกว่า
ตังค์ก็ม่ายค่อยจะมี คงต้องหางานทำอะไรบ้างแล้วล่ะ จะได้เอามาจ่ายค่ายา ค่าหมอ .....อื่ม ทำอะไรดีน้า......
แล้วทำอะไรได้บ้างน้า....... ทำไม๊ ไม่เป็นโรคที่ใช้จ่ายถูกๆ น้า หรือไม่ก็เป็นโรคที่ตายไปเลยทีเดียว
จะได้ไม่ต้องเปลืองตังค์ เปลืองเวลาเนอะ
เฮ้อ... ยังเหลือเรื่องลำบากใจอีกอย่าง ก็เรื่องเรียนนี่แหละ .... ทำไงดีน้า...เวลาเรียนก็เหลือน้อยเต็มที
เวลาชีวิตก็มีจำกัด..... เรียนไปแล้วจะได้อะไรล่ะเนี่ย แลกกับสุขภาพที่เสียไป เอาคืนมาไม่ได้เหมือนกัน
แต่ก็นะ มาเกือบจะสุดทางแล้ว จะทิ้งไปก็ใช่ที่ ทำให้มันเต็มที่ที่สุดละกัน อาจต้องมีแผนอื่นๆ มาใช้ในการเลี่ยง
ที่จะทำให้งานเสร็จโดยที่ไม่ต้องไปโรงเรียนบ่อยๆ แบบแต่ก่อน ทำไงดีหว่า ยากแฮะ.... ไม่น่าเล้ยตู
ไม่น่ารู้เลยว่าเป็นอะไรตอนนี้ แต่ก็นะ รู้เขารู้เรา... รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง (เอ๊ะ เกี่ยวไหมเนี่ย) กร๊ากกกกก
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment