อื่ม....มมม...มม

กลับมาอยู่เมืองไทยได้พักใหญ่แล้วแหละ แต่เพิ่งได้มีโอกาสกลับมาหาบล็อกอีกครั้งก็วันนี้เอง
ช่วงนี้รู้สึกแปลกๆ จิตใจไม่ปกติ ไม่ตั้งมั่น เลื่อนลอยอย่างหาหลักไม่ได้
คงเพราะมีหลายๆ เรื่องในชีวิตที่ต้องคิด วางแผน และตัดสินใจไปพร้อมๆ กัน
ทำให้เกิดความกลัวอนาคตขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ กลัวการตัดสินใจว่าดีที่สุดเหมาะที่สุดแล้วหรือยัง
ซึ่งบังคับให้เราต้องยอมรับผลทั้งดีและร้ายที่จะเกิดในอนาคตโดยปริยาย
แต่อย่างไร เวลาก็ไม่เคยหยุด ความทุกข์ความสุขก็ไม่เคยหยุดนิ่งเหมือนกัน
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับใจอย่างเดียวจริงๆ ถ้าท้อถ้าถอย แน่นอนว่าโอกาสก็ยากที่จะหวนคืนมาอีก
ภาระที่จะนำไปสู่เป้าหมายก็ยากยิ่งเสียเต็มกำลัง เลยอดสงสัยไม่ได้ว่าท่านทำได้อย่างไร
เป้าประสงค์ของท่านกับเราก็ไม่ต่างกันนัก แต่สถานะที่แตกต่างกัน เชื่อแน่ว่าอุปสรรคท่านต้องมากกว่าแน่นอน
ทำอย่างไรถึงจะเจริญรอยตามได้แค่เศษเสี้ยวธุลีก็ยังดี ทำอย่างไร ทำอย่างไร??

-------------------
มาเข้าชีวิตประจำวันดีกว่า
ตั้งใจว่าจะพยายามเขียนเพื่อเก็บข้อคิดความรู้ที่ได้ในแต่ละวัน (เป็นคนชอบคิด) และเพื่อเตือนความจำ (แต่ชอบลืม)
วันนี้นัดกับเพื่อนภาคคอมรุ่นเก๋าทั้งหลายที่ไม่ได้เจอกันเนิ่นนาน
นัดนี้นัดกันข้ามเดือนทีเดียว จองวันที่กันไว้เสร็จสรรพกันพลาด มานับๆ ดูแล้ว เรานัดกันปีละครั้ง แต่เผอิญปีที่แล้วไม่ได้ไป เลยเจอกันในรอบสองปีเลย
เพื่อนๆทุกคน(เท่าที่เจอเจ็ดท่าน) ยังสบายดีกันอยู่ เปลี่ยนงานการกันตามถนัด ขอบคุณในความน่ารักของเพื่อนๆ ที่ย้อนให้เราคิดถึงอดีตสนุกๆ ของเรากัน
แต่ขอโทษจริงๆ ที่วันนี้อาจจะดูไม่ร่าเริ่งเท่าไหร่ เพราะวันนี้ใจไม่ค่อยปกติ ไว้โอกาสหน้าหวังว่าเราจะเจอกันอีกนะ
"การรู้สึกสนิทใจกับใครแบบไม่มีเงื่อนไขนั้น ก่อให้เกิดความรู้สึกสุขใจแบบไม่มีที่สิ้นสุดเช่นกัน"